Voor de laatste Bio Boeren Blog van 2025 is Els Vloebergh terug aan de beurt.
Lees ook haar vorige blogs van juli en januari.

Els Vloebergh is biologische teler bij Plukhof, samen met haar partner Jelle. Plukhof is een CSA bedrijf van groenten in zelfpluk. Er wordt ook kleinfruit geteeld, waarvan 50% in CSA zelfpluk en 50% plukken zij voor B2B.

We zitten in de laatste maand van het jaar. Hoe ouder ik word hoe sneller de jaren precies voorbij gaan. Stopt de tijd ooit met sneller te gaan is een vraag die ik me wel vaker stel. Vanwaar komt dit gevoel? Is dit effectief zo of slechts een perceptie? Een antwoord heeft er zich nog niet gevormd. ‘Tijd brengt raad’ zeggen ze. Wie weet…

Ook al valt de natuur nu zichtbaar stil, lukt het ons als boer zelf om even helemaal stil te vallen? Zit dat eigenlijk wel in de kwaliteiten van ons als boer? Kunnen wij boeren helemaal stilvallen en gewoon zijn? Voor mij is de natuur mijn grootste inspirator, door haar te observeren kunnen we zoveel wijsheden ontdekken van hoe het leven te leven in zijn puurste vorm. De maatschappij die we als mensheid hebben gecreëerd zit helaas vol afleiding, waardoor we de essentie van ons leven als mens hier op aarde vergeten zijn. We hebben zelfs angst gekregen van de natuur terwijl ons menselijk lichaam helemaal uit natuur bestaat. We gaan zelfs helemaal in tegen natuurlijke veranderingen.

Wat als de natuur ons nu iets komt vertellen? Wat als we de tijd zouden nemen om de natuur te gaan observeren, misschien komt ze ons wel heel veel vertellen, nodigt zij ons uit om het als mens/mensheid anders te gaan doen?

Een paar jaar geleden hingen er nog eens veel kersen aan onze bomen. Kersen is één van de uitdagendste biologische teelten in mijn ervaring. Pas als ze geoogst zijn ben ik blij. De laatste uitdaging bij kersen zijn voor mij de vogels, meer bepaald de groep spreeuwen, dat er een musje of een merel een kers komt eten vind ik fijn en mooi om te zien. Maar een groep spreeuwen op bezoek krijgen is minder fijn, dat is het einde van zelf kersen plukken en eten. Nu als ik mij openstel voor de wijsheid van de spreeuwen en kijk naar wat er op die moment leefde in mijn leven, de uitdagingen die ik had: kwamen ze mij hun wijsheid delen, zodat ik inzicht kreeg in mijn situatie en kon groeien. De spreeuwen nodigden me uit om beter te gaan communiceren met mijn partner en collega’s, spreeuwen leven in groep en kwetteren er voortdurend op los. Ikzelf ben nogal introvert en een plantrekker. De spreeuwen leven in groepen samen en dat maakt hen sterk. Hier nodigden ze me uit om te gaan samenwerken in plaats van alles steeds alleen te willen doen, tot ik helemaal over mijn grenzen ben gegaan. De spreeuwen gaven mij persoonlijk het inzicht dat de weg vooruit ‘samenwerken’ is. Je kan het niet alleen, samen kunnen we veel meer. Maar laat echt samenwerken nu helemaal uit mijn comfortzone zijn… Als ik die inzichten krijg en me eigen maak door uit mijn comfortzone te stappen, ben ik de natuur heel dankbaar voor haar wijsheid. Ook verdwijnen de plagen als ik de inzichten helemaal integreer in mijn leven.

Zo is de natuur mijn grootste dierbare leermeester. Hier in dit voorbeeld komt de natuur specifiek mij iets leren. Maar als alle boeren last hebben van slakken of hoornaars of everzwijnen komen ze ons maatschappelijk iets vertellen en worden we dan niet als maatschappij uitgenodigd om onze leefwijze te herbekijken? Wie weet…?

December is de perfecte tijd om terug te blikken op afgelopen teeltseizoen, inzichten en ervaringen te verwerken en het volgende teeltseizoen te plannen. Dit is ook iets waar ik zo dankbaar voor ben in mijn leven als boer. Dat we elk jaar ‘opnieuw’ beginnen. De winter ons de ruimte geeft om te reflecteren en je visie te herbekijken.

Midwinter komt eraan, een magisch moment in het jaar, de terugkeer van het licht. Ik ervaar het als een heel vredige periode waar de natuur een paar dagen stilstaat voor de dagen effectief terug heel traag beginnen te lengen op weg naar de langste dag, midzomer.

Ik zou bij deze blog graag een foto van een prachtige zonsondergang plaatsen, maar als ik naar de zonsondergang kijk ben ik volop aan het genieten en vergeet ik meestal een foto te nemen. Als ik er dan toch eens aan denk, is de foto steeds een heel flauwe versie van mijn eigen waarneming. Dus verdwijnt die steevast direct in de prullenmand. Dus mijn voorstel voor jouw: neem jouw moment, zet je neer bij zonsondergang, geniet van de kleurenpracht en het zijn.

Els Vloebergh 

Wil je graag reageren op de blog? Stuur Els een mailtje!